Eyelash is a deeply personal film for me. Until now, I have always told other people’s stories through my documentaries — but for the first time, I am sharing my own. About four and a half years ago, during the pandemic, my father passed away. His final days were marked by silence, and I spent that time looking into his eyes, trying to understand him.
To me, he was always a watchful presence — a giant eye that saw, protected, and watched over me, no matter where I was in the world.
In Turkish, we have a saying: “May your eyelash never touch the ground,” which we say out of love and care.
His death made me realize how uncomfortable people are when it comes to talking about death and the dead. But I believe people truly die only when we forget them.
I made this film because I didn’t want to face that universal grief alone. By sharing my story, I hope to offer others a sense of hope and inspiration. I sincerely hope this film, born from my heart, touches the hearts of those who watch it.
——-
Yönetmen Yaklaşımı
Kirpik benim için çok kişisel bir film. Şimdiye kadar belgesellerimle hep başkalarının hayatını anlatırken ilk defa kendi hikayemi anlatıyorum.
Yaklaşık 4.5 yıl önce pandemi sırasında babam vefat etti. Son dönemi oldukça sessiz ve gözünün içine bakarak onu anlamaya çalıştığım bir süreç oldu. O benim için hep beni izleyen, koruyan, gözeten kocaman bir gözdü. Dünyanın neresine gitsem beni görürdü.
Türkçede sevdiğimiz için “kirpiğin yere değmesin” diye dileriz, ben de kirpiğinin düşmesine kıyamadığım babamın ölümüyle, onu ve yasını onurlandırmak için bu filmi yapmaya karar verdim.
Babamın ölümüyle insanların ölüm ve ölmüşler hakkında konuşmaktan hoşlanmadığını fark ettim. Oysa ben insanların asıl biz onları unutunca öldüğüne inanıyorum. Ve bu evrensel acıyı yalnız yaşamak istemediğim ve hikayemi insanlarla paylaşıp onlara da umut ve ilham vermesini dilediğim için bu filmi yaptım. Umarım kalbimden çıkan bu filmi izleyicin kalbine de dokunur .